VALKUILEN

Soms is je narigheid je echt overkomen, door een ongeluk, een virus of een aangeboren afwijking. Ook een fusie, met allerlei processen waarop je geen enkele invloed hebt, kan veel narigheid veroorzaken. Maar in veel gevallen is je eigen karakter, je persoonlijkheidsstuctuur een van de belangrijkste oorzaken. Je bent dan extra ontvankelijk om in een bepaalde richting door te schieten. Het gaat dan vaak om op zich heel goede eigenschappen, die zich tegen je gaan keren als je overdrijft. Het is prachtig als je heel nauwkeurig werkt, maar je kunt in de problemen komen als je perfectionistisch wordt. Het is mooi als je heel betrokken bent bij de zaak, maar je gaat er aan onderdoor als je jezelf altijd maar wegcijfert.
Het valt niet altijd mee om te erkennen dat je zelf een belangrijke bijdrage hebt geleverd aan de vervelende situatie waarin je je bevindt. Maar het is essentieel om dat inzicht voor ogen te houden: deze eigenschappen zijn de valkuilen waar je tijdens het genezingsproces - en daarna! - telkens weer in kunt vallen. Dat is geen schande, het is zelfs heel logisch, maar wees je bewust van wat er op dat moment gebeurt. Met de reactie: "Wat is me nu weer overkomen" maak je een slachtoffer van jezelf, terwijl je met "Oh, ik ben weer in m'n valkuil gevallen" openstaat voor het feit dat het ook anders kan!

De Gedragsduiders
(...)
Een andere Gedragsuider had al een tijdje hoofdschuddend zitten luisteren naar het betoog van zijn collega’s.
“Ik zie meer in de kracht van het Enneagram,” zei hij. “Die onderscheidt negen karaktertypen die allemaal in meer of mindere mate in ons vertegenwoordigd zijn. Het meest gevoelig voor burnout zijn mensen die gedreven zijn, zeker als zij neigen naar perfectionisme. Zij hebben een groot verantwoordelijkheidsgevoel, zelfs voor zaken die anderen laten liggen. Ook kwetsbaar zijn zij die een veelheid van taken moeten uitvoeren en sterk afhankelijk zijn van deadlines, vaak overwerk verrichten, geen werkoverleg hebben en nauwelijks ondersteuning krijgen. Zij hebben het gevoel dat ze pas mogen rusten als het werk af is - en het werk is nooit af.”
Dat herken ik wel, dacht Giel.
“Mensen met een idealistische instelling lopen extra veel risico, aangezien de confrontatie met de werkelijkheid juist voor hen vaak nogal tegenvalt en zij zich daar niet bij willen neerleggen. Gewetensvolle mensen lopen groot gevaar. Zij zijn niet gewend op hun gevoelens te letten, maar om hun geweten te volgen. Zij melden zich niet ziek, want ze willen hun collega’s niet opschepen met extra werk. Zij geven het bovendien niet zelf aan als het ze te veel wordt. Dat gaat niet hen niet gemakkelijk af,” besloot de Duider zijn verhaal.
Deze persoonlijkheidsschets vertoonde akelig veel overeenkomsten met die van hemzelf, vond Giel.

lees verder...