TWEE STAPJES VOORUIT....
Je hoopt zo vurig dat je (eindelijk) de weg omhoog
bent ingeslagen, dat een terugval telkens voor een teleurstelling zorgt.
Dat komt vooral door je eigen verwachtingen: vandaag voel je je beter
dan gisteren, dus verwacht je dat je je morgen beter voelt dan vandaag.
Maar zo werkt het niet. Het genezingsproces is vaak grillig: het is dan
een kwestie van "twee stapjes vooruit en ééntje achteruit".
En zelfs dat impliceert een gestadige opmars naar het grote ideaal: weer
GEZOND zijn. Soms val je echter wel vier stappen terug - en vaak ook nog
zonder dat je begrijpt waaarom - en duurt het een hele tijd voor je weer
terug op het niveau bent dat je dacht 'definitief' bereikt te hebben.
Je kunt je hier tegen wapenen door twee dingen. Ten eerste: probeer op
de lange termijn te denken, dus niet per dag 'beter'
of 'slechter' te meten, maar te vergelijken met een maand of een half
jaar geleden. Schrijf dan eens op wat er allemaal beter gaat, wat je nu
wel kunt en toen niet. Je bent misschien wel meer vooruit gegaan dan je
denkt! Ten tweede: doe alles met een positieve intentie,
zonder je acties af te meten aan het (directe) succes. Je kunt succes
niet afdwingen door boos tegen jezelf, tegen god of tegen de dokter te
zeggen: ik doe zo m'n best, nu MOET ik beter worden. Zo werkt het dus
niet.
Obstakels
Ontmoedigd plofte Giel neer op het bankje voor
de herberg van het dorpje waar ze verbleven, naast de oude waard die daar
zat te genieten van zijn middagpauze.
“Elke keer denk ik dat ik m’n probleem heb overwonnen,”
verzuchtte de jongen. “Maar dan blijkt het niet zo te zijn.”
“Dat ken ik,” sprak de oude man. “Lange tijd dacht ik
dat het leven op het punt stond te beginnen. Maar telkens stonden er obstakels
in de weg, die ik eerst moest wegwerken. Dàn zou het leven echt
beginnen, dacht ik. Eindelijk begon het me de dagen dat het leven juist
uit die obstakels bestond."
Dat was een berustende visie waar de jongen nog niet aan toe was.
lees
verder...
|