HELP JEZELF

Wel of niet hulp vragen: heel wat mensen worstelen met die vraag. De keuze hangt onder meer af van je eigen persoonlijkheidsstructuur en van de aard van je klachten. Met een gebroken been is het simpe. Met psychische problemen of 'vage klachten' als chronische vermoeidheid ligt het anders. Veel mensen schamen zich daarvoor, terwijl het in wezen hetzelfde is: er is iets gebeurd en je zit met de brokken. Maar het is niet zo zichtbaar als een gipsbeen en de aanloop is vaak minder goed uit te leggen. En ook als je eerst wel hulp hebt gezocht, kun je teleurgesteld worden in de manier waarop je bent behandeld. "Ik ga zelf wel op zoek," besluit je dan.
Uiteraard speelt de samenleving hierop in. Voor elke kwaal of ongewenste gemoedstoestand zijn zelfhulpboeken op de markt en kun op internet je zelfhulpgroepen en -webforums bezoeken.
Dat is positief: je neemt als patiënt je lot in eigen hand, je hebt een doel voor ogen - beter worden - en je komt in actie. Vervolgens maak je bewuste keuzes uit het grote aanbod. Er schuilt wel een gevaar in: het aanbod is soms zo groot, dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Bovendien kunnen niet alleen serieuze behandelaars, maar ook winstbeluste kwakzalvers misbruik maken van jouw sterke wens om weer gezond te worden. En een kwaal die bij snel ingrijpen nog behandelbaar is, zoals sommige vormen van kanker, kan bij uitstel fataal worden. Een veel voorkomende 'tussenvorm' is dan ook: advies vragen aan de dokter én goed om je heen kijken naar alternatieven.

De Gedragsduiders
(...)
Inmiddels was een vierde Gedragsduider opgestaan. Deze wilde niet achterblijven in het tonen van zijn expertise:
" Het is bekend dat mensen die de oorzaken van hun ellende buiten zichzelf leggen - bij de anderen, bij de omstandigheden - vaak vast komen te zitten in hun slachtofferrol. Mensen die daarentegen hun eigen aandeel erkennen, nemen hun verantwoordelijkheid en komen in actie om hun situatie te verbeteren. Dit noemt men wel extern respectievelijk intern lotsbepaald."
De jongen dacht even na. Hoe had hij dat zelf aangepakt? Hij had zelf de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag op zich genomen en tegelijkertijd anderen gewezen op hun aandeel in het proces, intern én extern dus. Was dat nou goed of juist niet? Hij luisterde verder naar deze Duider, want die had nog een interessante aanvulling:
“Aan de andere kant blijken mensen die de oorzaken van hun geslaagde acties bij zichzelf te leggen en die van hun falen bij anderen, vaker succesvol. Mensen die omgekeerd redeneren, die dus zichzelf de schuld van hun falen geven, blijken gemiddeld minder succes te hebben. Alle verantwoordelijkheid op je nemen is dus niet goed, alles afschuiven ook niet."

lees verder...